Źródłem liryki nie jest harem, lecz tęsknota za jedną kobietą… Don Juani nie są na ogół poetami.

Szczęśliwe kwiaty! mogą patrzeć śmiele
I składać życzeń utajonych wiele,
I śnić o szczęściu jeden dzień słoneczny…
Zanim z tęsknoty uwiędną serdecznej.

Mamy wszelkie powody, aby przyznać, że zwierzęta, podobnie jak ludzie, mogą się bać, nienawidzić, odczuwać przywiązanie, wstręt, tęsknotę za domem i nostalgię, jak również mogą wpadać w gniew, w panikę, przejawiać skłonności do życia w społeczności i zdolności naśladowcze oraz mogą odczuwać przyjemność, smutek, radość i przygnębienie.

To oni nauczyli mnie odwagi w podejmowaniu decyzji artystycznych i brania za swoją wizję odpowiedzialności. Im zawdzięczam sztukę współpracy z zespołem ludzi, których trzeba „zapalić” i przekonać do pomysłu, tak, by mogli spełniać swoje tęsknoty, realizować możliwości twórcze, aby stali się współtwórcami.

To nostalgia, która nie jest żalem, ani pretensją, ale sposobem patrzenia na rzeczywistość. Jest uśmierzonym buntem. Jeśli jest w tym element niezgody to dotyczy ona drobnych wątków dzisiejszości… a może raczej jest to chęć mądrej zgody na to wszystko?

Nie, już raczej wielki trakt i iść nie myśląc o niczym, póki można będzie nie myśleć o niczym. Trakt – to coś długiego, długiego, coś, co nie ma końca jak życie ludzkie, jak ludzka tęsknota. W szerokim trakcie jest idea, a jakaż idea jest w dokumentach podróżnych? W karcie podróżnej – koniec idei…

Dla Hucuła nie ma życia,
Jak na połoninie,
Gdy go losy w doły rzucą,
Wnet z tęsknoty ginie.

(…) poczuł dojmującą tęsknotę za tym, by o wszystkim zapomnieć, by już przestać cokolwiek odczuwać, osunąć się w nicość…

To nostalgia, która nie jest żalem, ani pretensją, ale sposobem patrzenia na rzeczywistość. Jest uśmierzonym buntem. Jeśli jest w tym element niezgody to dotyczy ona drobnych wątków dzisiejszości… a może raczej jest to chęć mądrej zgody na to wszystko?

Niedziela, święto miejskiej melancholii.

Dla romantyka krajobraz stanowi (…) pierwotne i podstawowe źródło melancholii. Jest symbolem śmierci, bezlitosnej ulotności czasu oraz życia – bo krajobraz jest wieczny, zawsze przeżyje tego, kto na niego patrzy.

Przede wszystkim studium melancholii i samotności. Film Joachima Triera szczerze rozprawia się z pytaniem „I co dalej”, przed którym stają ci, którzy wyrwali się z nałogu.

To, co czuł myśląc teraz o niej, to była taka delikatna melancholia tęsknoty połączona z napięciem i niecierpliwością dziecka czekającego na koniec wigilijnej kolacji, aby wreszcie rozpakować te prezenty pod choinką.

Prawdziwa tęsknota przychodzi nie patrząc, czy mamy na nią czas czy nie.

(…) zatrzymywał się na dłużej wyłącznie przy kobietach, z którymi chciał rozmawiać. I które miały coś do powiedzenia. Zatrzymywały go kobiety, które rozmowie darowały więcej namysłu niż makijażowi. I gdy myśli o tęsknocie, to myśli o nieodbytych lub przerwanych rozmowach.

Wielu przyszło przez ciekawość. Innych przygnała tu tęsknota, jeszcze inni przyszli z obawy, żeby Bóg nie potraktował pogardy dla swojego funkcjonariusza jako jako afrontu personalnego.

Zdarzało się (…), że powiedzmy „tęsknił” za kobietami, które pojawiały się w jego życiu. Gdy nie były dostępne. Bo on był daleko albo one były daleko. Ale to naprawdę nie była tęsknota. To było raczej jak krótkotrwałe niespełnione pożądanie.

Nie ma nic bardziej niesprawiedliwego niż nieodwzajemniona tęsknota. To nawet gorsze niż nieodwzajemniona miłość.

Dla Hucuła nie ma życia,
Jak na połoninie,
Gdy go losy w doły rzucą,
Wnet z tęsknoty ginie.

Jednostka lub kilkuosobowa klika opętana żądzą władzy, która wykorzystuje tęsknotę mas za absolutnym szczęściem, ich bezgraniczne pragnienie zbawienia, może doprowadzić do powstania masowego ruchu fundamentalistycznego, do zbiorowego szaleństwa.

Dla Hucuła nie ma życia,
Jak na połoninie,
Gdy go losy w doły rzucą,
Wnet z tęsknoty ginie.

Głęboka tęsknota za Bogiem i odtrącenie – pustka, brak miłości, brak zapału. Ratowane dusz nie ma żadnego uroku. Niebo nic nie znaczy – módl się za mnie, bym – mimo tego wszystkiego – ciągle mogła się do Niego uśmiechać.

Średniego wzrostu, o prawidłowych proporcjach ciała i męskiej sylwetce, twarz szczera, przyjemna i interesująca, rysy ostre i zdecydowanie, szczególnie zaś nos i podbródek. Cerę ma bladą, a włosy o głębokiej, zbliżonej do czerni barwie. Stanisław nie nosi peruki. Powiadają, że w twarzy jego jest jakaś miękkość i rys melancholii.

Melancholia jest ojczyzną myśli.

Miłość – to tęsknota za wiecznym zjednoczeniem z drugą osobą.

Niedziela, święto miejskiej melancholii.

Czoło mi stary garnek studzi,
Niesie wierzchowiec sparszywiały,
Lecz niesie godnie.
Nie widzę celu w drodze ludzi,
Co z pragnień tworzą ideały,
A z ideałów zbrodnie. (…)
Mnie byle mrzonka nie podjudzi,
W prawdziwej bom tęsknocie trwały
Miłości siodle.

Melancholia i smutek są już początkiem zwątpienia; zwątpienie jest początkiem rozpaczy; rozpacz jest okrutnym początkiem szeregu stopni prowadzących ku złu.

Gdyby przyroda nie wzbudziła we mnie pewnych określonych tęsknot, cała wielka dziedzina tego, co dziś nazywam „miłością” Bożą, nie istniałaby nigdy dla mnie.

Prawdziwa tęsknota przychodzi nie patrząc, czy mamy na nią czas czy nie.

Wszystko rośnie. Włączając w to miłość. A jeżeli i ona rośnie każdego dnia, jak możesz oczekiwać, że tęsknota kiedykolwiek cię opuści? Wszystko wzrasta, nasza zdolność do radzenia sobie z tym również. Dzięki temu jakoś żyjemy.

Wróć. Tatry przyzwały cię tęsknotą.
Pomówimy sam na sam o tobie.
Samotne jak ty – kipiące i dzikie –
czekamy odważnie.
A czas nam serca szarpie i żłobi
jak potok.

Tęsknota to tchórzostwo.

Zauważyłam, że gdy człowiek przekracza czterdziestkę, zaczyna się odzywać w nim tęsknota za młodością.

Istnieje, to oczywiste, kliniczna melancholia, na którą działają czasem lekarstwa. Istnieje też inna, podskórnie współistniejąca nawet z naszymi wybuchami wesołości i towarzysząca nam wszędzie, niepozostawiająca nas nigdy samych. Nic nie pozwala nam się uwolnić od tej złowróżbnej wszechobecności: jest naszym Ja na zawsze przeglądającym się w sobie.

Blecher jest modernistą z krwi i kości, trochę spóźnionym dzieckiem epoki wielkiej melancholii w sztuce. Jego ekstazy niewiele mają wspólnego z mistycznym zachwytem nad światem, w którym panuje jakkolwiek pojmowany wyższy ład. Kryzysy są kryzysami w obu znaczeniach, epifanie bez wątpienia świeckie, a Blecherowska transcendencja jest transcendencją pustą.

Prawdziwe listy, takie, które w rozczuleniu można musnąć wargami, w złości rozerwać na strzępy, w najgłębszej tajemnicy ukryć pośpiesznie przed wszystkimi. W zamykanej na kluczyk metalowej kasetce w piwnicy lub które nosi się przy sobie i wraca do nich, gdy dopada tęsknota lub nadzieja się rozwiewa.

Nostalgia jest cierpieniem spowodowanym przez niespełnione pragnienie powrotu.

Życie to tęsknota za czymś, co trudno nazwać.

Nawet jeśli wszystko jest stracone i przepadło na zawsze, pozostaje tęsknota.

Chodźcie, chodźcie moje smutki, tęsknoty, nieokreślone marzenia – do tego niewodu, w którym pośniecie. Taki los ryb i wszystkiego, co żyje. Więc i ta śmieszna potrzeba, która wychodzi z serca blada, tęskna, jak Goplana i chwyta się pierwszego sznura żurawi – zginąć musi…

W jednej chwili znalazłam się w miejscu mglistym, napełnionym ogniem, a w nim całe mnóstwo dusz cierpiących. Te dusze modlą się bardzo gorąco, ale bez skutku dla siebie, my tylko możemy im przyjść z pomocą. (...) największym dla nich cierpieniem jest tęsknota za Bogiem. Widziałam Matkę Bożą odwiedzającą dusze w czyśćcu. Dusze nazywają Maryję „Gwiazdą Morza”. Ona im przynosi ochłodę.

Cierpiał na depresję i był leczony: prawdopodobnie tofranilem. Momenty rozpogodzenia przy endogenicznej melancholii.

Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie
Są treścią mojej duszy…

Dla niego tęsknota oznaczała dotkliwy brak kogoś – nigdy „czegoś” – związany z tym niepokój, niespełnienie, nerwowość, czasami bezsenność i ogólne poczucie niepełności w życiu.

Gdy zmarł, przez cztery i pół roku pisałem do niego listy na łamach „Przekroju”, a Pan Piotr odpisywał mi z nieba. Chciałem zmniejszyć tęsknotę i w jakiś sposób utrzymać go przy życiu. Ciągle mi go brakuje, a moja pamięć o nim jest nadal żywa. Czasem zdarza mi się myśleć, jak Pan Piotr zachowałby się w danej sytuacji, co by mi powiedział.

Czas przyniósł mu pełną melancholii rezygnację, głębszą od zwyczajnej radości życia. Wspominał żonę z gorącą, czułą miłością i nadzieją na ów lepszy świat, dokąd, jak wierzył, odeszła po zgonie.

Wszystko, co czyni człowiek, czyni z tęsknoty za lepszym życiem. Albo z protestu moralnego.

Zdrada to cios, którego nie oczekujesz. jeśli poznasz dobrze swoje serce, to nigdy ci takiego ciosu nie zada. Będziesz bowiem znał jego najtajniejsze marzenia i jego tęsknoty, i będziesz je szanował. Nikt nie może uciec przed własnym sercem. Dlatego już lepiej słuchać, co ono mówi. Aby żaden niespodziewany cios nigdy Cię nie dosięgnął.

Pracuję ciągle nad tą samą dawną historią, dawną, jak sama egzystencja, opowiadam o niej, o lękach, rozczarowaniach i tęsknotach, które niesie.

Są dusze, co mają
modre gwiazdy z niebios,
w liściach czasu zorzę
poranną uwiędłą
i czyste zakątki,
co w swym wnętrzu strzegą
szmeru snów minionych
i tęsknot.

Sandomierska pszenica, Wisła w blasku księżyca,
Mgły nad Wisłą i słowik w wiklinach.
Bije dzwon za poległych, dziś i wczoraj, i niegdyś,
Na zegarach tęsknoty godzina.

Mocniej ścisnął kierownicę, sfrustrowany niemożnością ukojenia jej żalu. Tacy faceci jak Robert nie są warci łez żadnej kobiety. Ale to z ich powodu najczęściej płakały. Złoci chłopcy. Spojrzał na Ninę wtuloną w drzwi samochodu i poczuł przypływ współczucia. I coś więcej, coś co go zadziwiło. Tęsknotę.

Tęsknota za tym, co minęło, towarzyszy mi coraz częściej. Ale to nie są tylko utyskiwania starucha. Moi młodzi aktorzy też czują niewygodę tego świata. Niewygodę płynącą z wzajemnych stosunków, sposobu życia, chęci uciekania od rzeczywistości i zamykania się np. w świecie wirtualnym. Nas to uwiera. Dlatego tak chętnie wracamy do Fredry.

Ostro jak krawędź
ostrygi tęsknota za białym wielorybem wżera mu się

w wosk mózgu. I w kość i w skórę. Powtórzy starą
opowieść. W jego drżących mięśniach zbiera się
rozżarzony płyn, w głowie krzyczą mu szalone ptaki
i owady. W wiecznie zranionych oczach odblask oceanu.

A jak poszedł Stach na boje,
Zaszumiały jasne zdroje,
Zaszumiało kłosów pole
Na tęsknotę, na niedolę...

Dla romantyka krajobraz stanowi (...) pierwotne i podstawowe źródło melancholii. Jest symbolem śmierci, bezlitosnej ulotności czasu oraz życia – bo krajobraz jest wieczny, zawsze przeżyje tego, kto na niego patrzy.

To pogodne, ciepłe piosenki, wzbogacone o lekką nutę melancholii.

Mamy za sobą epokę industrialną, postindustrialną, żyjemy w erze informacyjnej. Pragnienie, by cofnąć się do czasów, gdy znaliśmy i rozumieliśmy wszystkich w swoim otoczeniu, to czysta nostalgia.

Źródłem liryki nie jest harem, lecz tęsknota za jedną kobietą… Don Juani nie są na ogół poetami.

Koń by też pisał wiersze,
gdyby mu dać sto złotych,
też miałby aspiracje,
ambicje i tęsknoty.

Dla Hucuła nie ma życia,
Jak na połoninie,
Gdy go losy w doły rzucą,
Wnet z tęsknoty ginie.

Tęsknota za życiem wiecznym jest pragnieniem poznania tajemnic przyszłości

Przegub w plecionym uchwycie parasolki: Mieszka w Lesson Park, żywiąc się melancholią i byle czym: literatka.

W formułę dziecinnej bajki o dojrzewaniu niesfornego samochodzika wyścigowego wpisany został zaprawiony odrobiną nostalgii hołd dla amerykańskiego umiłowania motoryzacji, a w szczególności list miłosny na cześć legendarnej autostrady Route 66. A poza tym ''Auta'' to oszałamiający wręcz pokaz momentami fotorealistycznego wizualnego kunsztu animatorów studia Pixar.

Kto żyje życiem wiecznym, nie dręczy się tęsknotą.

(...) jak mało kto wiem, jak to jest, gdy zżera i zatruwa człowieka tęsknota za czymś, czego NIGDY mieć nie będzie, ponieważ z racji miejsca, w którym się znajduje, mieć tego nie może...

Przyjąłem dziś Pana Jezusa! Błogosławiony dzień, którego wspomnienie napełnia błogością i wielką za nim tęsknotą.

Wszystkich ich (sanoczan) łączy z Sanokiem sentyment. Im dalej w lata, tym mocniejsza więź tęsknoty i wspomnień. (…) Ta więź sentymentu dotyczy nie tylko gimnazjum: łączy ich ona z całym Sanokiem i okolicą.

Jeśli o mnie idzie, to trapiony jestem wiecznotrwałą tęsknotą za tym, co dalekie.

Nikt nigdy tak mnie nie całował, ani razu; jego usta były samą esencją bezosobowej namiętności, tęsknoty, której sobie nie uświadamiałam, były samym aktem pocałunku.

W trakcie wyprawy potrafiłem zupełnie odsunąć od siebie tęsknotę za rodziną. Nigdy też nie myślałem, że muszę uważać, bo mam dzieci. Jeśli alpinista ma być skuteczny, nie może kalkulować w ten sposób.

Podobno zupełnie zrozumiała i normalna poezja
jeszcze żyje na cmentarzach…
Tam można jeszcze używać
słów wstydliwych
jak szczęście łzy tęsknota

Wiele w życiu przeżyłem i zacząłem odczuwać tęsknotę za szczęściem.

Kobietyż to przyczyniają nam na ten koniec ów ciała smęt i duszy zaniedbanie w melancholii. Oneż to, dobry lekarzu!

Boże, jakże się lękam, że Jerzemu właściwie na mnie wcale nie zależy! Zastanawiam się tylko, czy mam uschnąć z tęsknoty i umrzeć, czy też żyć, ukończyć studia i stać się użyteczną dla społeczeństwa.

Mamy wszelkie powody, aby przyznać, że zwierzęta, podobnie jak ludzie, mogą się bać, nienawidzić, odczuwać przywiązanie, wstręt, tęsknotę za domem i nostalgię, jak również mogą wpadać w gniew, w panikę, przejawiać skłonności do życia w społeczności i zdolności naśladowcze oraz mogą odczuwać przyjemność, smutek, radość i przygnębienie.

Hormony nasze produkują enzymy głodów nie do zaspokojenia, marzeń nie do zrealizowania, tęsknot nie do zagłuszenia.

– Czy kiedy mam go na wyciągnięcie ręki, mogę tęsknić za nim jeszcze bardziej, niż kiedy go nie było?
– To nie jest żadna tęsknota. Brakuje ci po prostu tego, co chciałabyś od niego dostać.

Też bym chciał, żeby ktoś kiedyś tak niecierpliwie na mnie czekał, że z tej wielkiej tęsknoty aż nie mógłby usnąć.

Zdrada to cios, którego nie oczekujesz. jeśli poznasz dobrze swoje serce, to nigdy ci takiego ciosu nie zada. Będziesz bowiem znał jego najtajniejsze marzenia i jego tęsknoty, i będziesz je szanował. Nikt nie może uciec przed własnym sercem. Dlatego już lepiej słuchać, co ono mówi. Aby żaden niespodziewany cios nigdy Cię nie dosięgnął.

A jak poszedł Stach na boje,
Zaszumiały jasne zdroje,
Zaszumiało kłosów pole
Na tęsknotę, na niedolę.

Tęsknota za włóczęgą po nocy, po dniu
Jak pies się na łańcuchu przyzwyczajeń miota,
I oto znów się budzi z zimowego snu
Zew zwierzęcy i dziki, co wabi za wrota.

Wszystkie zawiedzione uczucia i marzenia, wszystkie tęsknoty niezaspokojone nigdy, cały ciężar doznanej krzywdy, a stanowiący porządek natury – wszystko to ogniskuje się w jedno pożądanie wielkiego odwetu, w jedną myśl, która ma być negacją wszystkiego, co istnieje – negacją realnego strasznego życia, nieokreśloną nadzieją wyzwolenia. Tę buntowniczą negację życia nazwano Bogiem.

Miłość niesie ze sobą wielkie szczęście, o wiele większe od bólu, który przynosi tęsknota.

Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie
Są treścią mojej duszy.

Miłość to uczucie, którego trzeba się uczyć. To napięcie i spełnienie. To głęboka tęsknota i wrogość. To radość i ból. Nie ma jednego bez drugiego.

Ja tęsknię. I ta tęsknota to także olśnienie.

W ogóle dawał mi Pan Bóg dosyć dużo cierpliwości i zgody na wolę swoją, czasem, gdy jak dziś, przyszła samotna, szara godzina, gdy brałem koronkę w rękę i patrzyłem na obraz Matki Bożej, chwytała mnie taka tęsknota, dusza rwała się do kraju, do swoich, że niejedna łza spływała po twarzy i zaledwie modlitwa zdołała ukoić wezbrane żalem serce.

Dla Hucuła nie ma życia,
Jak na połoninie,
Gdy go losy w doły rzucą,
Wnet z tęsknoty ginie.

Wiosenny ruch panował tam na górze i w ziemi otaczającej kreta; cudowny duch niepokoju i tęsknoty przenikał nawet do jego ciemnego, niskiego domku. Nic też dziwnego, że rzucił nagle pędzel, wykrzyknął: – Nudziarstwo! A niech tam! Pal licho wiosenne porządki! – po czym wybiegł z domu, zapominając nawet wziąć palto.

Miłość – to tęsknota za wiecznym zjednoczeniem z drugą osobą.

Robił programy telewizyjne, które nie wymagają jakiejś artystycznej wizji, ale był też autorem kilkudziesięciu filmów dokumentalnych. W każdym z nich było, oprócz precyzji technicznej, „coś nadto”, jakaś wartość dodana, nutka melancholii, poezji w obrazie

Melancholia i smutek są już początkiem zwątpienia; zwątpienie jest początkiem rozpaczy; rozpacz jest okrutnym początkiem szeregu stopni prowadzących ku złu.

Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie
Są treścią mojej duszy.

uszyta ze słów
zapięta na guzik
tęsknota – przywarła ciasno

Zorza śmierci opromienia wszystko czarem nostalgii – również gilotynę.

Ogarnęła go tęsknota do tych czasów, kiedy żadna z ogromnych myśli, które teraz biły się w jego głowie, nie przeszkadzała mu do pełna doznawać życia, świata, Boga, miłości.

Sandomierska pszenica, Wisła w blasku księżyca,
Mgły nad Wisłą i słowik w wiklinach.
Bije dzwon za poległych, dziś i wczoraj, i niegdyś,
Na zegarach tęsknoty godzina.

Moją największą tęsknotą było bawić się beztrosko w gronie rówieśników. A musiałam pracować więcej niż niejeden dorosły.

Tęsknota, tęsknota… Uczucie najbardziej niewypowiedziane, stan próżny wszelakiej ulgi, ucisk serca ciągły i jednostajny.

Hormony nasze produkują enzymy głodów nie do zaspokojenia, marzeń nie do zrealizowania, tęsknot nie do zagłuszenia.

W marzeniach i kontemplacji, o niczym właściwie nie myślał, dręczyła go jednak jakaś wielka tęsknota.

W teatrze ludzie wymieszali się szybciej niż gdzie indziej, bo aktor to zawód na walizkach, ale podziały pozostały. Starsi z nostalgią wspominają, jak było przed zjednoczeniem, po jednej i po drugiej stronie.

Muzyka jest namiętnością, miłością i tęsknotą.

Co dzień budzę się w większym nieładzie. W męczącej tęsknocie. Coraz gwałtowniejszej niechęci do przebycia kolejnego dnia. Rozbitego na miliony, miliony słów, bezsensowny trud.

Czasem czekamy, żeby ktoś nas obudził i powiedział nam, jak mamy żyć. Jakby inni wiedzieli lepiej od nas, jak mamy żyć, kim jesteśmy, choć to przecież nieprawda. Wszystko przez tęsknotę za nieokreślonym spełnieniem. Niemożliwym do spełnienia. Tylko ci się wydaje, że wiesz, czego pragniesz.

Ból powoli ustępował, lecz pozostała tęsknota. Przed nią nie było ucieczki.

Jesteś chora z tęsknoty za Dakarem, za tym niebem i tym piaskiem i morzem
Ja tęsknię za tobą jak za młodzieńczym szczęściem w jesieni

Gdy piszę, śpiewam, jak dobry rzemieślnik, kiedy obrabia klejnot złoty
Więc zatańczę poważny i lekki zatańczę taniec mojej Damy
I tylko dla mojej Damy!

Drzewa wznoszą się za oknem ku górze niczym pełne tęsknoty wołanie niemej ziemi.

Sztuka nie może być czyimś powołaniem tak samo, jak nie może być zawodem wrodzona wesołość czy skłonność do melancholii.

Kto żyje życiem wiecznym, nie dręczy się tęsknotą. Wie, że ludzkie życie trwa sekundę i że spotkanie jest bliskie.

Wszystko bierze się z tęsknoty za czymś, czego nie ma. (…) Prasa kolorowa tworzy zmanipulowany obraz świata. Pogoń za nazwiskami, VIP-ami, sławnymi ludźmi, zamordowała reportaż prasowy, jakim znaliśmy go jeszcze 20 lat temu. Do „rozstrzelania” fotoreportażu przyczyniła się też telewizja. Ruchomy obraz zastąpił nieruchomy, skutecznie go wypierając.

Oddycha się tu melancholią bardzo szczególną, melancholią krańców świata.

Nuty w niej smutków, niedoli, niewoli, echa bólów i łez nad pogrzebaną przeszłością, tęsknoty ku jutrzejszemu dniowi i pragnienia ogromne, i ręce ku przyszłości wyciągnięte... i walka, walka, walka ciągła, nieustanna, zażarta.

Jednostka lub kilkuosobowa klika opętana żądzą władzy, która wykorzystuje tęsknotę mas za absolutnym szczęściem, ich bezgraniczne pragnienie zbawienia, może doprowadzić do powstania masowego ruchu fundamentalistycznego, do zbiorowego szaleństwa.

Bywają zdarzenia piękne, które pozostawiają gorzkie wspomnienia, i inne, nieciekawe i płaskie, które czas i tęsknota we wspomnieniu zmieniają w szczęście. Pierwsze trwają mgnienie oka, drugie wypełniają całe życie i przynoszą ulgę w cierpieniach.

Szczęśliwe kwiaty! mogą patrzeć śmiele
I składać życzeń utajonych wiele,
I śnić o szczęściu jeden dzień słoneczny…
Zanim z tęsknoty uwiędną serdecznej.

Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie
Są treścią mojej duszy…

Balustrada bryzy
bym oparł wieczorem
moją melancholię

Zdrada to cios, którego nie oczekujesz. Jeśli poznasz dobrze swoje serce, to nigdy ci takiego ciosu nie zada. Będziesz bowiem znał jego najtajniejsze marzenia i jego tęsknoty, i będziesz je szanował. Nikt nie może uciec przed własnym sercem. Dlatego już lepiej słuchać, co ono mówi. Aby żaden niespodziewany cios nigdy Cię nie dosięgnął.

Właśnie mi cyrulik miód pić zalecił, żeby mi melancholię od głowy odciągnęło.

Są dnie, kiedy nawiedza mnie uczucie, czarniejsze niż najczarniejsza melancholia – pogarda ludzi.

Ludzie byli najpierw hermafrodytami i bóg przedzielił każdego człowieka na dwie połowy, które od tego czasu błądzą po świecie szukając się nawzajem. Miłość jest tęsknotą po utraconej połowie nas samych.

Polski stół zastawiony. Na chorągwi obrusach
Potu, patoki, posoki – tysiącletni lśni haft.
Śniadał na nim król, kanclerz, ksiądz, parobek i husarz,
Nici Turczyn dostarczył, Niemiec dodał warsztat i kraft.
Litwin podszył uporem Lachów niefrasobliwość
Dziką serca tęsknotę Kozak wniósł, smutek – Żyd;

Słowo „tęsknić” było tak strasznie zużyte w dzisiejszych czasach. Amerykanie je wyświechtali, używając w każdej możliwej konfiguracji. „Tęsknili” za gazetą rano w niedzielę, za brakiem korków na drogach, za odśnieżonym chodnikiem w zimie lub za zimą ze śniegiem. Tęsknota jako uczucie w połowie dwudziestego wieku zupełnie się zdewaluowała.

Nostalgia to chęć powrotu tego, czego nigdy nie mieliśmy.

Moja matka umarła nie z biedy i nie z bicia, i nie z samych chorób, lecz z tęsknoty za Polską. Mój ojciec... Mój ojciec i moja matka! A wy, wielkorządcy, coście zrobili z tego utęsknienia umierających? Katownię! Biją! Biją na śmierć w więzieniach! Katują! Policjant uzbrojony w narzędzie tortur - to jedyna ostoja Polski!

To, co czyni moją muzykę tak melancholijną, to moje życiowe doświadczenia. Doświadczyłam w życiu straty. Z mentalnego punktu widzenia pojawiają się pytania o miłość, tęsknota za miłością, czekanie na nią, utrata. Miłość jest na każdym etapie. Miłość to podstawa.

Melancholia jest dla mnie pewnego rodzaju akceptacją daremności ludzkich wysiłków podejmowanych w imię ochrony rzeczy, które przeminą bez względu na wszystko. (...) Popadanie w melancholię to też sposób na radzenie sobie ze śmiercią, przepracowywanie dramatu (...).

Zdrada to cios, którego nie oczekujesz. Jeśli poznasz dobrze swoje serce, to nigdy ci takiego ciosu nie zada. Będziesz bowiem znał jego najtajniejsze marzenia i jego tęsknoty, i będziesz je szanował. Nikt nie może uciec przed własnym sercem. Dlatego już lepiej słuchać, co ono mówi. Aby żaden niespodziewany cios nigdy Cię nie dosięgnął.

Jeśli w tej tęsknocie zostanę,
jeśli do końca w niej wytrwam,
uniosę się nad wiecznością
jak nad jeziorem rybitwa.
Jeśli w tej miłości utonę,
jeśli w tej tęsknocie zgoreję,
gdy zbudzę się, Bóg nade mną
zamiast dnia rozednieje.
wszystko, co było trzeba, i nic mu się już zdarzyć nie mogło.

Historia węgierskiej kultury to historia samobójstwa. Odbieranie sobie życia jest nieodłącznym składnikiem, a właściwie konsekwencją węgierskiej nostalgii; nie da się wytrzymać tęsknoty nie wiadomo za czym – zamienia się ona w bezdenną depresję, prowadzącą do pozbawienia się życia.

Lenistwo i czystość prowadzą do melancholii.

Tęsknota do pieca to ciężka choroba dla bałwana.

Nikt nie zatrzyma fal tych biegu
Nikt mi tęsknoty nie ukoi
Fale wracają wciąż do brzegu
Jak moja do ciebie myśl

Jestem Nostalgia Critic. Ja to pamiętam, Wy już nie musicie!

Każdy człowiek, najczęściej podświadomie, pragnie być twórcą. Nie każdy potrafi. Kto nie nauczył się techniki tworzenia, nie przeżył wzruszeń, kto nie umie kochać może tylko żyć tęsknota.

Tęsknota do pieca to ciężka choroba dla bałwana.

Dopiero w opałach człowiek umie docenić pewność i bezpieczeństwo. Dopiero choroba uczy nas troski o zdrowie. Najedzony nie ruszy suchego chleba, a człowiek otoczony miłością bliskich nie zrozumie kogoś, kto usycha z tęsknoty.

Bezgraniczna radość i uczucie jakiejś słodkiej tęsknoty zalały me serce, a gdy wreszcie podniosłam się z klęczek i niemal z siłą oderwałam od łaskami słynącego obrazu, tak bardzo związanego z Polską, moje oczy mokre były od łez, które tu wypłakałam.

Tęskniła za nim nieustannie. Oprócz pragnienia odczuwała tylko to jedno: tęsknotę. Ani zimna, ani ciepła, ani głodu. Tylko tęsknotę i pragnienie.

Wciąż tkwi we mnie obraz babci. Nigdy się nie uśmiechała, była wiecznie smutna. Dziś wiem, że umarła z tęsknoty. A ja odziedziczyłam po babci nieco jej smutku.

Jako że melancholikom świat zacieśnia się do wymiarów czegoś, co można znieść tylko w postaci uporządkowanej (jako całość), zbieranie jest czynnym przejawem melancholii; w jej pudłach znajdują się kompletne zbiory wszystkich odmian jednego gatunku; spreparowane wszystkie paprocie; wypchane wszystkie sikorki; wszystkie środkowoeuropejskie podstawki pod kufle z lat dwudziestych…

Poezja to przede wszystkim specyficzny sposób rozstrzygania problemu poszczególnego człowieka. Najwięcej mówię o sobie, gdyż ja jestem dla siebie największym problemem. Ja uwikłany w istnienie, w rodzinę, w historię. Poezja powinna rozjaśniać te pułapki bytu. To, co wyżej napisałem, nie jest do końca prawdą, bowiem poezja może przede wszystkim jest wielką tęsknotą do drugiego człowieka.

(…) kiedy widzę, ile wojujący ateiści wkładają energii w to, żeby udowodnić nieistnienie Boga, mam wrażenie, że wyrażają w ten sposób najgłębszą tęsknotę, by Go jednak spotkać.

Miłość niesie ze sobą wielkie szczęście, o wiele większe od bólu, który przynosi tęsknota.

Między nas wchodzą umarli. I my
wyobrażamy sobie że nie zapomnieli
o nas. Mówimy: oho wrócili przygnała ich
tęsknota. Oni tymczasem wchodzą
Między nas jak między drzewa.

Pana Tadeusza i bijącą z niego tęsknotę doskonale zrozumieją wszyscy Ci, którzy mieszkają poza granicami własnego kraju...

Hemingway otrzymał Nobla… Za książkę o starości, iż można, mimo wieku… Następnie zastrzelił się, w obawie, że w starości nie będzie mógł, jak dawniej… Z tęsknoty za młodością i pełnią sił… Poszedł w stronę snu o niej…

To nie była fizyczna siła (…), bo przecież one właśnie były najsłabsze. To była siła tęsknoty i pragnienia.

Oboje dali się nieść słodkiej melancholii, połączeni prostotą pojedynczej łzy, radzi z panującej ciszy, dzieląc uczucie pokory i wiedząc, że dar zwrócono w stanie nieskalanym.

Zdrada to cios, którego nie oczekujesz. jeśli poznasz dobrze swoje serce, to nigdy ci takiego ciosu nie zada. Będziesz bowiem znał jego najtajniejsze marzenia i jego tęsknoty, i będziesz je szanował. Nikt nie może uciec przed własnym sercem. Dlatego już lepiej słuchać, co ono mówi. Aby żaden niespodziewany cios nigdy Cię nie dosięgnął.

Nie ma nic bardziej niesprawiedliwego niż nieodwzajemniona tęsknota. To nawet gorsze niż nieodwzajemniona miłość.

Gdy już zmierzch wonne olejki w tęczowe niebo wetrze,
nietoperz wylatuje ze strychu
i zaczyna mierzyć po cichu
wielkie koła tęsknoty rozlane na wietrze…

Stiepan Trofimowicz zdołał poruszyć w sercu pupila najgłębsze struny i wzniecić w nim pierwszy, nieokreślony nastrój wieczystej, świętej tęsknoty, której zaznawszy niejedna dusza wybrana nie odda już za żadne tanie uciechy. (Są nawet tacy, którzy wyżej cenią tęsknotę niż najpełniejszą rozkosz, nawet gdyby taka rozkosz była możliwa)

Nostalgia jest fundamentem, na którym buduje się węgierska tożsamość. Nostalgia za czasami wielkości, choć zbyt często była to wielkość iluzoryczna. Trudno jednak na nieuleczalnym smutku za stratą zbudować tożsamość inną niż nieszczęśliwa. Węgrzy zawsze będą więc nieszczęśliwi.

Ach, gdybym wiedział, że śmierć jest zapomnieniem... A jeżeli nie jest?... Nie, w naturze nie ma miłosierdzia... Czy godzi się w nędzne ludzkie serce wlać bezmiar tęsknoty, a nie dać nawet tej pociechy, że śmierć jest nicością?

Może to straszna moja wada, ale zawsze dążyłem do rzeczy najważniejszych. A co może być ważniejsze niż nauka i religia? I one jakoś zaspokajały moje tęsknoty – w nich widziałem poszukiwanie sensu.

Jesteś, dziewczyno, tęsknotą,
Jesteś, dziewczyno, rozstaniem.

Po tragedii smoleńskiej z wielką siłą powróciły dawne tęsknoty do uległości i serwilizmu względem Putinowskiej Rosji, skomplikowane, być może nadal nieujawnione uwikłania z komunizmem i ten paraliżujący strach przed wielką, nieobliczalną Rosją. Tą, która z Wojciecha Jaruzelskiego, młodego Polaka na „nieludzkiej ziemi”, zrobiła sowieckiego janczara.

Oto promień złoty,
oto wśród nocnej ciszy rozwarte ramiona -
oto próg mój przestąpił
kres długiej tęsknoty...

Słyszałam jego oddech, szum smyczka równo prowadzonego po strunie. Tak jakby wkradł się do mojej duszy i delikatnie dmuchnął u nasady włosów. Od tej pory wszystko było wspólne: oddechy, czas, powietrze, ciało. I wcale nie chodziło o powolne, altowe, wibrujące dźwięki. Gdzieś spoza szybkich, mocnych dźwięków słychać było tęsknotę i namiętność. (''Arytmia'')

Próżno bym, pełen wielkich tęsknot,
jak ślad na piasku wieczność tropił,
bo ludzki trud i ludzkie piękno
jest jak na wiatr rzucony popiół.

„Wolność” wzbudza wasz gniew wobec wszystkiego, czym nie jesteście; „egoizm” każe radować się samym sobą, samych siebie zadowalać. „Wolność” jest i pozostaje tęsknotą, romantycznym głosem skargi, chrześcijańską nadzieją na tamten świat i przyszłość; „Swojość” to rzeczywistość, która sama z siebie usuwa z waszej drogi wszelką niewolę.

Szczęśliwe chwile to motyle
Miłość wieczna tęsknota

Z tęsknotą bez pamięci wznoszę ręce ku tobie,
szalona i chora...
Zastrzykiem srebrnej rtęci,
w obłocznych sanatoriach,
ulecz słoneczną chorobę!

Nie ma nic bardziej niesprawiedliwego niż nieodwzajemniona tęsknota. To nawet gorsze niż nieodwzajemniona miłość.

Miałem poczucie, że Cambridge i wszelkie jego słynne osobliwości – majestatyczne wiązy, kolorowe szyby, kurantowe zegary na wieżach, arkady, szaroróżowe mury pokryte pikowymi asami bluszczu – nie mają same przez się żadnego znaczenia, istniejąc wyłącznie po to, ażeby ujmować w ramy i wspierać moją nieznośną nostalgię.

Melancholia nie jest osadem krwi, lecz jej kwiatem, i rodzi bohaterów, ponieważ pcha ich do najzuchwalszych czynów, jako że jest bliska szaleństwu.

Nigdy nie był w awangardzie, nie tworzył czarnego, społecznego reportażu. Raczej obserwował. Z kulturą, tolerancją, ciepłem. Czasami z nostalgią, czasami z zadumą.

Mamy wszelkie powody, aby przyznać, że zwierzęta, podobnie jak ludzie, mogą się bać, nienawidzić, odczuwać przywiązanie, wstręt, tęsknotę za domem i nostalgię, jak również mogą wpadać w gniew, w panikę, przejawiać skłonności do życia w społeczności i zdolności naśladowcze oraz mogą odczuwać przyjemność, smutek, radość i przygnębienie.

(...) życie to tęsknota za czymś, co trudno nazwać, Jakieś niezrozumiałe szepty i krzyki, które trzeba odczytać lub nadać im nowe znaczenia. I mieć też przyczajony cel i czekać na impuls. I być cierpliwym.

Sztuka nie może być czyimś powołaniem tak samo, jak nie może być zawodem wrodzona wesołość czy skłonność do melancholii.

W złotych strzępach liści drzewa nocą stoją,
Księżyc srebrne smugi po ziemi rozwłóczy,
Nic mi nie pomoże na tęsknotę moją,
Już mnie żadne szczęście od niej nie oduczy.

A dla gnostyków jesteśmy bóstwami, które popełniły błąd, zakochując się w naturze, dlatego spędzamy życie na tęsknocie do mgliście zapamiętanego stanu.

Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie
Są treścią mojej duszy.

Pamiętaj, każda kobieta nosi w sobie czarownicę,
muszą jej słuchać wszystkie tęsknoty świata.

Nigdy nie słyszałem takiej muzyki. Przepełniała ją niezaspokojona tęsknota. Jakbym słuchał głosu Boga.

To prawda, nie mam potrzeby opowiadania o swoim życiu. Fakt, że jestem skryta, nie znaczy, że mam coś na sumieniu. Nie dręczy mnie też smutek ani depresja. Po prostu jest we mnie melancholia. Dobrze mi z tym.

Nostalgia to śmierć.

Rozkoszna chwila, kiedy w pełni korzystamy z tego, co za chwilę stracimy. Chwila szczęścia wzbogacona nostalgią za szczęściem.

Nikt jej nie obiecywał wyzwolenia. Dostąpiła go wyłącznie wskutek niesłychanej samodyscypliny… I chociaż nigdy nie udało jej się osiągnąć całkowitej samokontroli, choć do końca życia spokojnie pełniąc publiczne obowiązki ulegała niekiedy prywatnej melancholii, to tym ważniejsze wydają się nam jej osiągnięcia i tym większa siła jej charakteru.

Będziecie dysponować tylko czasem teraźniejszym. Nie traćcie energii na płacz za przeszłością i na marzenia o jutrze. Nostalgia wyczerpie was i zniszczy, to nałóg wszystkich wygnańców (…) trzeba mieć jakieś poczucie stałości.

Kto się odosabnia, będzie szukał swej samolubnej tęsknoty; wybuchnie przeciwko wszelkiej praktycznej mądrości.

Po 17 latach demokracji nastąpiła klęska postkomunistycznej lewicy. To się wyczerpało. Myślę, że podobnie musi się wyczerpać tęsknota za Polską narodową. To musi się wypalić, a Kaczyńscy ten proces wspomagają.

Człowiek jest tęsknotą Boga, jest celem Jego miłości.

Zmierzch melancholią szarą spływa...

Taka jest bowiem siła młodości, o której śpiewają poeci i do której każdy wzdycha, mimo że większości nie przynosi ona nic poza czczością, tęsknotą i pragnieniem nie do nasycenia.

Nostalgia pokonała mnie (…) Już jej nie stawiam najmniejszego oporu.

Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie
Są treścią mojej duszy.

To pogodne, ciepłe piosenki, wzbogacone o lekką nutę melancholii.

Mamy wszelkie powody, aby przyznać, że zwierzęta, podobnie jak ludzie, mogą się bać, nienawidzić, odczuwać przywiązanie, wstręt, tęsknotę za domem i nostalgię, jak również mogą wpadać w gniew, w panikę, przejawiać skłonności do życia w społeczności i zdolności naśladowcze oraz mogą odczuwać przyjemność, smutek, radość i przygnębienie.

Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie
Są treścią mojej duszy.

Myślę, że strach, jaki odczuwa człowiek stojący nad przepaścią, w rzeczywistości jest raczej tęsknotą. Tęsknotą za tym, żeby rzucić się w dół – albo lecieć z rozpostartymi ramionami.

Marzenia i tęsknota, to one nadają naszemu życiu sens.

Słowo „tęsknić” było tak strasznie zużyte w dzisiejszych czasach. Amerykanie je wyświechtali, używając w każdej możliwej konfiguracji. „Tęsknili” za gazetą rano w niedzielę, za brakiem korków na drogach, za odśnieżonym chodnikiem w zimie lub za zimą ze śniegiem. Tęsknota jako uczucie w połowie dwudziestego wieku zupełnie się zdewaluowała.

– Tęsknota – odpowiedziała poważnie. – Żal. Nadzieja. I lęk. Tak, wydaje się, że niczego nie pominęłam.

Kolejną żoną Nerona była Statylia Mesalina, która jednakowoż nie była tą Messaliną, o której myślicie. Ta nazywała się bowiem Waleria Mesalina (…). Statylia nie była nawet w połowie tak inteligentna jak Waleria. Nic dziwnego, że wkrótce popadła w melancholię. W swoim życiu miała wprawdzie aż czterech mężów, ale gdzie jej tam do sławy Walerii.

Zdrada to cios, którego nie oczekujesz. jeśli poznasz dobrze swoje serce, to nigdy ci takiego ciosu nie zada. Będziesz bowiem znał jego najtajniejsze marzenia i jego tęsknoty, i będziesz je szanował. Nikt nie może uciec przed własnym sercem. Dlatego już lepiej słuchać, co ono mówi. Aby żaden niespodziewany cios nigdy Cię nie dosięgnął.